admin ŚK 1/2004 (3) pelet, piec, wkład kominkowy 0 comments

Piece i wkłady kominkowe na pelety

Historia powstania pieców, Technologia ogrzewania, oparta o wykorzystywanie do tego celu odpadów drzewnych w postaci zgranulowanej do określonej średnicy i długości pochodzi z Kanady i Stanów Zjednoczonych.

Już w połowie lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku powstały pierwsze konstrukcje pieców spalających granulat drzewny. Konstruowano je w firmach, które miały duże doświadczenie w produkcji tradycyjnych pieców opalanych drewnem. W roku 1990 firma Quadra-Fire (USA) skonstruowała i uruchomiła produkcję na skalę przemysłową pieca opalanego peletami. Piec ten posiadał w pełni automatyczny zapłon, własnej konstrukcji wymiennik ciepła oraz opatentowany system podawania peletów. Kolejnym krokiem rozwojowym w końcu lat dziewięćdziesiątych było pojawienie się termopieca (ang. termostove), czyli pieca z płaszczem wodnym do podłączenia niedużych instalacji centralnego ogrzewania.

W chwili obecnej na rynku amerykańskim jest kilkanaście liczących się firm, które wprowadziły do swojej oferty piece na pelety. Są to z reguły ci sami producenci, którzy dotychczas koncentrowali się na tradycyjnych urządzeniach grzewczych, takich jak piece wolno stojące opalane drewnem, gazem, a nawet węglem. Obecnie oferują oni od kilku do kilkunastu modeli pieców wolno stojących na pelety i kilka modeli wkładów kominkowych na pelety. Coraz śmielej pojawiają się modele o większych możliwościach, mogące oprócz peletów drzewnych w tej samej komorze spalać ziarno zbóż, pestek wiśni lub oliwek (np. model Countryside firmy AES Inc.).

Nieco później piece na pelety pojawiły się w Europie: na początku w Szwecji, następnie w Austrii, Szwajcarii, Francji i w Niemczech. Na początku lat dziewięćdziesiątych pojawiły się europejskie konstrukcje, a od połowy lat dziewięćdziesiątych można mówić o ich rynkowym debiucie. Prawdziwy boom na starym kontynencie przeżywają jednak dopiero obecnie.

Ogólne wiadomości o piecach

Opis budowy i zasada działania
Piece opalane peletami zaliczane są do nowej generacji pieców o konstrukcji stalowej. Mogą być ozdobione ceramiką lub też mogą być całkowicie stalowe. Piece są wyposażone w automatyczny system dozowania peletów oraz system nawiewowego rozprowadzania ciepła. Proces spalania jest regulowany i ciągle optymalizowany przez układ sterowania. Piec spala pelety, czyli materiał palny o podwyższonych parametrach kalorycznych. Pelety są dostarczane do palnika ze specjalnego zbiornika, co pozwala uzyskiwać autonomię pieca średnio od 8,5 do 120 godzin (przy pracy na najniższej mocy). Na rynku są modele, które oferują autonomię co najmniej 13 godzin pracy na pełnej mocy i jednym zasypie zbiornika. Piec rozpala się sam dzięki zapłonnikowi (często prętowi żarowemu), który podgrzewa przepływające przez niego powietrze do temperatury zapłonu paliwa (350÷400 °C), które z kolei spala się w specjalnie skonstruowanych palnikach i rusztach. Ciepło przekazywane jest całą powierzchnią pieca na zasadzie promieniowania oraz konwekcji za pomocą systemu wentylacji. Wentylacja służy do dystrybucji powietrza spalania, jak również powietrza pierwotnego i wtórnego koniecznego do spalania peletów. Do sterowania mocą pieca służą termostat, czujniki temperatury i mikroprocesor. Jak widać, proste urządzenie do zapewnienia domowego ciepła może być „nafaszerowane” elektroniką.

Coraz częściej na rynku oferowane są modele z wodnym wymiennikiem ciepła, tzw. płaszczem wodnym. Pozwala to na zainstalowanie pieca w układzie centralnego ogrzewania z otwartym lub zamkniętym układem instalacji wodnej. W przypadku termopieców na pelety około 85% ciepła przekazywane jest na płaszcz wodny, pozostała część bezpośrednio do pomieszczenia. Z reguły moc takiego małego „kotła c.o.” wystarcza na podłączenie 4 kaloryferów, czyli ogrzanie 3–4 pomieszczeń. Włączenie takiego pieca w układ z innym kotłem c.o. czy zasobnikiem cwu nie stanowi żadnego kłopotu.

Piece na pelety są bardzo łatwe w obsłudze i konserwacji. Średnio należy je napełnić raz na dwa dni, ustawić pożądaną temperaturę na sterowniku pieca, a resztą zajmie się on sam. Konserwacja polega na przeczyszczeniu wymiennika raz lub dwa razy na tydzień oraz na opróżnieniu popielnika raz na 1 do 4 tygodni, w zależności od objętości popielnika i trybu pracy pieca. Oczywiście konieczny jest roczny przegląd urządzenia.

Aby konwencjonalny piecyk kominkowy mógł uzyskiwać porównywalne parametry z piecykiem na pelety, musiałby być często uzupełniany małymi i suchymi porcjami drewna. Jak dotąd nikt nie wdrożył takiego automatycznego systemu. Ponadto piec kominkowy na pelety zapewnia ciepło w takim wymiarze, jaki jest niezbędny (regulacja mocy w czasie rzeczywistym i szybka reakcja pieca), podczas gdy praktycznie żaden tradycyjny system nie zapewnia takiej możliwości: jest albo za dużo, albo za mało ciepła w całym okresie ogrzewania pomieszczenia.

Kilka szczegółów dotyczących funkcjonowania pieca

Po rozruchu i uzyskaniu określonej temperatury możliwe jest sterowanie piecem; można za pomocą pokrętła termostatu ustawić żądaną temperaturę pomieszczenia, do której będzie dążył piec. Realizuje się to przez zmniejszenie lub zwiększenie (dozowanie) ilości paliwa i powietrza, jednak zawsze w takiej proporcji, aby utrzymany był właściwy skład mieszanki. Za proces spalania, czyli moc cieplną generalnie odpowiada wentylator główny wydmuchowy, który jednocześnie pobiera świeże powietrze i doprowadza je oddzielnym kanałem do komory spalania. Komory spalania pieców są relatywnie małe, a to w celu umożliwienia utrzymywania w nich wysokiej temperatury do spalania gazów zanim opuszczą palenisko. Konwekcyjny wentylator nadmuchowy włączony w układ sterowania pracuje w funkcji zadanej mocy grzewczej i przyspiesza lub zwalnia nawiew ciepłego powietrza do pomieszczenia, jak również realizuje takie funkcje, jak wystudzanie pieca po jego wyłączeniu. Dzięki systemowi czujników temperatury praca pieca jest stabilna. Przy braku peletów piec się wyłącza, informując o tym użytkownika, a w przypadku jego uzupełnienia niektóre modele podejmują pracę samoczynnie. Niektóre konstrukcje, np. firmy Enviro, posiadają możliwość wyprowadzenia wentylatora wydmuchu poza obręb pieca, na zewnątrz. Uzyskuje się przez to większe pole manewru w instalacji oraz cichszą pracę pieca. Sterowanie mocą cieplną pieca odbywa się płynnie lub skokowo (zależy to od konstrukcji pieca). Piece „nafaszerowane” są elektroniką, która wraz z ich konstrukcją przyczynia się do zapewnienia wysokiego poziomu bezpieczeństwa. Posiadają wiele zabezpieczeń, w tym ograniczniki temperatury, czujniki temperatury gazów wylotowych, czujnik temperatury w pojemniku peletów, czujniki temperatury pieca oraz termostat integralny i/lub wyjście na termostat zewnętrzny, np. niektóre modele dysponują tygodniowym programatorem czasowym. Jest to bardzo bezpieczna konstrukcja. Radzi sobie z przypadkowymi zanikami prądu (piec się wyłącza), a po załączeniu prądu – restartuje. Ostatnio pojawiły się modele pieców, np. Rika (A), które mogą być sterowane za pomocą SMS telefonu.

Aspekt sprawności
Jak pokazują badania Oregon Department of Environmental Quality (DEQ), dobrze skonstruowane piece na pelety uzyskują sprawność aż do 98,5%. Typowe piece na polana drewniane mogą poszczycić się efektywnością od 50 do 70 %. Dla pieców niekatalitycznych rejestruje się sprawność od 70 do 75 %, natomiast dla katalitycznych 80 % (wykorzystuje się obieg gorących dymów). Przez zainstalowanie katalitycznego konwertera na piecu zyskuje się niewielką poprawę sprawności w stosunku do pieców na pelety, ponieważ katalityczne konwertery i tak potrzebują dymu, czyli paliwo musi się „dusić” w komorze spalania. W przypadku pieców na pelety wysoką skuteczność (powyżej 80 %) osiąga się odmiennie, a mianowicie przez odpowiedni dobór mieszanki powietrze
-paliwo w komorze spalania w całym okresie pracy pieca. Typowe piecyki opalane drewnem ciągle „cierpią na brak powietrza” i zwykle są przeładowane paliwem, co powoduje niepełne spalanie i w konsekwencji powstawanie dużej ilości dymu. Wielu producentów i właścicieli piecyków/wkładów kominkowych jest dumnych z faktu długiego okresu spalania się drewna i utrzymywania żaru w eksploatowanych przez nich urządzeniach. Prowadzenie spalania w ten sposób powoduje „gotowanie się” paliwa i w czasie tego procesu wytwarzają się lotne związki smoliste, a brak tlenu skutkuje wysokim poziomem szkodliwej emisyjności. Natomiast piece na pelety automatycznie podają paliwo małymi porcjami wtedy, gdy zachodzi taka potrzeba, tym samym poprawiają proces spalania.

Przekrojowe
dane techniczne i osiągi
Piece na pelety charakteryzują się wysoką sprawnością – powyżej 80 % (do 94 % w niektórych przypadkach). Najczęściej oferowane moce znajdują się w przedziale od 5 do 15 kW, rzadziej 20 kW. Zakres sterowania mocą grzewczą zaczyna się w granicach 15 % mocy maksymalnej i może być realizowany skokowo lub płynnie. Pobór mocy w okresie rozpalania, w zależności od konstrukcji, waha się w granicach 500÷1 500 W, a w trakcie normalnej pracy pieca wynosi 25÷100 W. Zasilanie 230–240 V prądu przemiennego. Spotykane wyjścia rury dymnej to najczęściej średnica od 80 do 100 mm.

Piece z reguły dostosowane są do zasilania peletami o średnicy 6 mm, choć większość modeli ma możliwość adaptacji dla większych średnic. Integralny zbiornik peletów mieści od 10 kg, dla najmniejszych mocy rzędu 5–6 kW, aż po zbiorniki 40 kg i więcej dla większych mocy, zapewniające pracę pieca średnio na 2–3 dni. Niektóre modele mają opcjonalną możliwość rozbudowy zasobnika paliwa o nadstawkę, powiększając znacznie ich autonomię. Europejskie produkty oferowane są z gwarancją dwuletnią na konstrukcję i automatykę, amerykańskie nawet z sześcioletnią na konstrukcję, jak np. piece firmy Harman Stove.

Przykładowe
podłączenia instalacyjne
(ustawienie pieca i komina)
Ustawienie pieca na pelety w pomieszczeniu odpowiada w zasadzie ustawieniom pieców wolno stojących, popularnych kóz. Producenci podają warunki, jakie powinny być spełnione przy instalacji pieca w pomieszczeniu, w tym przy ścianie, alkowie czy narożu, oraz podają bezpieczne odległości dla materiałów łatwopalnych. W sytuacji, gdy producent nie oferuje metalowej lub innej niepalnej podstawki, piec należy ustawić na niepalnym podłożu z takim wyliczeniem, aby zajmowało ono pas minimum 30 cm przed frontem pieca. Jeśli nie jest zalecane inaczej, w polskich warunkach powinno się respektować odległość 80 cm od pieca dla materiałów łatwopalnych znajdujących się w jego otoczeniu. Odległość pieca od ścian wykonanych z materiałów łatwo zapalnych powinna wynosić co najmniej 60 lub 30 cm w przypadku ścian osłoniętych tynkiem o grubości 2,5 cm.

Optymalnym rozwiązaniem jest wyprowadzenie spalin na zewnątrz budynku ponad dach w izolowanej i nierdzewnej rurze dymnej lub kominem ceramicznym. Możliwe jest też wyprowadzenie rury dymnej przez ścianę, pod warunkiem zachowania minimalnej (1,5 m) wysokości rury w pionie. Nie jest tutaj wymagany wysoki komin, gdyż spaliny z pieców są wydmuchiwane wentylatorem. Niemniej jednak niektórzy producenci zalecają wyprowadzenie rury dymnej na wysokość około 4 m, aby zapewnić minimalne podciśnienie. Wszystkie piece wymagają doprowadzania świeżego powietrza, stąd wskazane jest podłączenie rury powietrznej z czerpnią, z zewnątrz ogrzewanego piecem pomieszczenia. Jest to ważne, gdy mamy do czynienia z bardzo szczelnym lub bardzo rzadko przewietrzanym pomieszczeniem. Piece z różnych względów (niska emisyjność, moc do 21 kW, zamknięta komora spalania paliwa) można spróbować zakwalifikować do urządzeń z zamkniętą komorą spalania, podobnie jak kotły gazowe lub olejowe i traktować je jako układ pieca, który posiada koncentryczny system powietrzno-spalinowy, pomimo iż spaliny i pobór powietrza mają oddzielne rury. W takim wypadku, według polskich przepisów, dla pieców do 21 kW wyprowadzenie rury dymnej powinno znajdować się przynajmniej 2,5 m nad poziomem terenu, a odległość tych wylotów od krawędzi okien, ryzalitów nie mniejsza niż 0,5 m.

Bez względu na sugerowany instrukcjami sposób instalacji, należy przestrzegać obowiązujących polskich przepisów prawa budowlanego, a w przypadkach gdy trudno o jednoznaczną interpretację, kierować się zdrowym rozsądkiem i względami bezpieczeństwa.

Wkłady kominkowe

Jeśli walory estetyczne pieców wolno stojących nie odpowiadają gustom użytkownika, może on się zdecydować na wkład kominkowy opalany peletami.
Zaadaptowanie pieca do tego, aby można było go wykorzystać jako wkład kominkowy, nie sprawiło trudności konstruktorom. Większość firm produkujących piece oferuje przynajmniej jeden lub dwa modele wkładów kominkowych na pelety, często z elementami obudowy. Posiadają one tylko nieznacznie mniejszą objętość komory paliwowej w stosunku do swoich wersji wolno stojących.

Oferowane są modele z opcjonalną możliwością ciągłego zasilania peletami (np. Extraflame). Nie jest to jednak odpowiednia propozycja dla tych, którzy chcą wykorzystać tego typu kominek w systemie rozprowadzania gorącego powietrza. W związku z tym, że ciepło z wymiennika jest bezpośrednio rozprowadzane wentylatorem nawiewu na pomieszczenie, nad kominkiem nie gromadzi się wystarczająco dużo ciepłego powietrza, tak aby je jeszcze dystrybuować w systemie DGP.

Paliwo

Pelety produkuje się z odpadów drzewnych: trocin, zrębków drzewnych, w tym z wierzby i krzewów energetycznych, kory, flisów itp. Nie stosuje się odpadów poprodukcyjnych z płyt wiórowych, MDF itp. Surowiec musi być naturalny, niczym nie zanieczyszczony odpad drzewny. Surowiec zmielony i podsuszony, prasowany pod dużym ciśnieniem jest wytłaczany w tzw. peleciarkach. Elementem wiążącym w procesie produkcji jest naturalne lepiszcze drewna, tzw. lignit. Następnie pelety są pakowane w worki 15, 20, 25 kg lub w tzw. Big Bagi. W państwach zachodnich oprócz worków pelety są także dowożone luzem w samochodach-cysternach, które następnie wtłaczają pelety do zbiornika przydomowego lub zbiornika w pomieszczeniu piwnicy odbiorcy.

W Europie produkuje się pelety głównie według norm szwedzkich, niemieckich i francuskich, i według takich norm produkowane są również w Polsce. W związku z tym, że od jakości peletów zależy poprawna praca pieca, niektórzy producenci zalecają pelety o parametrach zapewniających niezakłócone funkcjonowanie pieców. Generalnie należy przyjąć, że im lepsze parametry peletów, tym wydajniej pracuje piec. Pelety powinny charakteryzować się następującymi minimalnymi parametrami:
• wartość opałowa minimum 17,5 MJ / kg (drewno suche – około 12 MJ / kg);
• wilgotność < 8 %;
• miałkość < 3 %;
• średnica i długość – 6 mm i < 3 cm;
• zawartość popiołu < 1 %;
• ciężar właściwy > 0,65 kg / dm3.

Nie podaję składników emisyjności, gdyż z oczywistych względów są one bardzo niskie, a paliwo jest jednym z najczystszych ekologicznie i co ważniejsze – jest paliwem odnawialnym. Od wymiarów peletów zależy czas palenia się paliwa, natomiast od ich jakości zależy moc grzewcza.
Obecnie w Polsce jest około dziesięciu producentów peletów, a punktów sprzedaży co najmniej dwadzieścia. Pocieszające jest, że powstają nowe wytwórnie, a dotychczasowe zwiększają moce produkcyjne. Zapotrzebowanie na pelety rośnie bardzo szybko, a każdą ich ilość jest w stanie pochłonąć rynek zachodniej i północnej Europy.

Koszty pieców oraz ich eksploatacji

Koszty pieców na pelety nie należą do niskich. Przewyższają znacznie koszt tradycyjnego pieca wolno stojącego o porównywalnej mocy i nieznacznie koszt kompletnego kominka z dobrym wkładem kominkowym lub kompletnego kominka z systemem DGP o porównywalnej mocy.

Nie mniej jednak ciekawe wzornictwo, a przede wszystkim inne atrybuty przemawiają za posiadaniem pieca lub wkładu na pelety. Jedną z istotnych korzyści jest komfort dysponowania ciepłem i komfort obsługi połączony z zachowaniem czystości w pomieszczeniu z zainstalowanym urządzeniem grzewczym. Koszt eksploatacji jest nieco większy w porównaniu do spalania drewna, gdyż 1 mp drewna kosztuje do 150 zł1 i waży 400÷500 kg, czyli 1 tona drewna kosztuje do 300 zł. Jak widać, pozornie duża różnica w cenie w rzeczywistości nie jest tak wielka, ponieważ 1 tona peletów, bez transportu, kosztuje od 380 do 450 zł netto + 7% VAT. Istotnym czynnikiem jest ilość spalanych peletów. Oczywiście parametr ten zależy od konstrukcji i sprawności pieca oraz od wykorzystywanej mocy. Natomiast uniwersalnym parametrem jest to, iż na wyprodukowanie 1 kWh, przy średniej jakości peletów, potrzeba 0,22 kg paliwa. I tak, np. gdy ogrzewamy pomieszczenie mocą 5 kW przez 6 godzin dziennie zużyjemy 6,6 kg. Przyjmijmy 7 kg, stąd koszt takiej eksploatacji wynosi jedynie około 3 zł, oczywiście wciąż bez uwzględnienia kosztów transportu. Ale przecież gdy spalamy drewno czy węgiel, nie zastanawiamy się, jaki udział w kosztach ma transport. Przecież najważniejsze jest, aby nie było zimno.

Przegląd firm w Europie

Praktycznie nie ma państwa europejskiego, w którym nie byłyby oferowane piece opalane peletami. Spotkać je można także w państwach środkowo-wschodniej Europy, np. w Słowenii, Chorwacji, Czechach. W takich państwach, jak Niemcy, Austria, Szwajcaria, Szwecja, Francja, Hiszpania czy Italia znajduje się po kilka renomowanych rodzimych firm produkujących piece kominkowe opalane peletami – w samej Italii jest ich co najmniej 5. Do puli ofertowej dochodzą przedstawicielstwa firm amerykańskich oraz firm z innych krajów europejskich. Firmy ze Stanów Zjednoczonych i Kanady z reguły posiadają przynajmniej jedno swoje generalne przedstawicielstwo w którymś z państw europejskich, np. Thelin (USA) i Quadra Fire (USA) w Szwecji, Harman Stove (USA) we Francji, Enviro (Can) w Hiszpanii i w Niemczech. Europejscy producenci z kolei obecni są niemal w każdym państwie zachodniej Europy, jednak w różnej skali i w ramach różnorodnych form działalności handlowej. U naszych południowych sąsiadów sprzedawane są np. piece Ecoforest z Hiszpanii i Enviro z Kanady.

Obecne na rynku modele amerykańskie charakteryzują się niepowtarzalnym wzornictwem i konstrukcją. Uchodzą za trwałe, wyglądają solidnie i mają bardzo dobre parametry eksploatacyjne. Natomiast piece europejskie odbiegają design’em od modeli amerykańskich. Jedynie modele hiszpańskie (Ecoforest) czy włoskie (Palazzetti) nawiązują do wzornictwa zza oceanu. Modele włoskie tradycyjnie wyróżniają się pięknym i nowoczesnym wzornictwem, stosuje się tutaj wyłożenie ceramiczne, często niemal całej obudowy pieca. Bardzo awangardowe propozycje oferują ostatnio firmy niemieckie i austriackie, np. Rika (A), Calimax (A) czy Wodtke (D). Firma Rika ma w swojej ofercie kilka modeli, ale dzięki temu, że każdy model ma bardzo bogatą gamę kolorystyczną, wybór jest ogromny i piec można dopasować do niemal każdego wystroju wnętrza.

Oferta modeli na rynku polskim

Rynku polskiego nie można uznać za w pełni dojrzały. W latach 2000-2001 pojawiły się próby wprowadzenia do sprzedaży produktów włoskiej firmy Extraflame. Mimo, iż były one wtedy stosunkowo tanie, nie znalazły uznania u klientów, a rzeczywistym ograniczeniem był brak dostępności do relatywnie taniego paliwa.

Na polskim rynku obecnie oferowane są piece firm włoskich, kanadyjskich, austriackich, szwedzkich, niemieckich: Extraflame z grupy Nordica (I), Palazzetti (I), Enviro (Can), Rika (A), PellX (Se),
Wodtke (D). Oferta dotyczy pojedynczych dystrybutorów i z reguły wybranych modeli z całej gamy ofertowej producentów, nie wspominając o sprzedaży katalogowej niektórych produktów. Niektóre firmy, jak np. Rika, rozpoczynają działalność od przedstawicielstwa regionalnego, inne próbują wejść na rynek w podobny lub dogodny dla siebie sposób. Rynek polski rozwija się jednak intensywnie i informacje o jego potencjale mogą się nieco różnić od przedstawionego stanu.

Ograniczenia rozwoju w Polsce

Pierwszym i raczej najważniejszym powodem stosunkowo trudnego wejścia na nasz rynek produktów, które od kilkunastu lat znane są na świecie i od dobrych dziesięciu lat w Europie, jest cena pieców. Za najmniejszy piecyk rzędu 5 kW trzeba zapłacić 8000÷8500 zł brutto. Jeszcze droższe są piece z płaszczem wodnym. Cena w tym przypadku jest z reguły o około 30% wyższa.

A w polskich warunkach klimatycznych one właśnie są doskonałą propozycją do rozwiązania problemu ciepła w domu (konkurencyjną dla reklamowanych wkładów kominkowych z płaszczem wodnym). W przeciwieństwie do kotłów c.o. opalanych peletami, nie ma jak na razie producentów rodzimych pieców kominkowych, stąd bariera cenowa jeszcze długo pozostanie istotna.
Drugim istotnym parametrem ograniczającym sprzedaż jest konieczność traktowania ogrzewania piecami kominkowymi, bez względu na ich sposób zasilania, jako drugiego, wspomagającego źródła energii. W polskiej strefie klimatycznej podstawowym musi pozostawać układ grzewczy oparty na kotle c.o.
Kolejną barierą jest mentalność statystycznego Polaka i jego niechęć do nowinek, a zwłaszcza takich, które jeszcze nie sprawdziły się u sąsiada. Komfort i ekonomiczność, jakie można dzięki tym piecom uzyskać, nie są dla niego na tyle istotne, aby wpłynęły decydująco na ich zakup.

Swego rodzaju tradycjonalizm i przywiązanie do stereotypów, a tym samym brak odwagi, by być oryginalnym, stanowić awangardę, również mają znaczenie. Polak najczęściej buduje w domu kominek z paleniskiem otwartym lub zamkniętym, bo tylko z nim kojarzy sobie ciepło domowego ogniska.

Ważną barierą rozwoju jest niedostatecznie rozwinięta sieć dystrybucji paliwa oraz jeszcze wysoka cena peletów w porównaniu do ceny drewna opałowego czy ceny węgla, zwłaszcza w rejonach Śląska i w jego pobliżu.

I wreszcie poważną barierą handlową jest konieczność uzyskania certyfikatów zgodności z polskimi normami. Problem w tym, że na piecyki tego typu nie ma polskich norm, tak jak nie ma norm na paliwo. Jedynym udogodnieniem w szerokim wejściu na nasz rynek tego rodzaju pieców będzie nasza pełna akcesja w Unii Europejskiej i zmniejszenie kłopotów związanych z wprowadzaniem produktów na rynek, gdyż piece oferowane na rynku europejskim mają certyfikaty CE.

ODPROWADZANIE DYMU PRZEZ PIONOWĄ RURĘ DYMNĄ
Rysunek pokazuje najlepsze rozwiązanie w odprowadzaniu spalin ponad dachem z wykorzystaniem trójnika z wziernikiem. Wewnętrzne lub zewnętrzne rury muszą być starannie umocowane i zabezpieczone na wylocie rury daszkiem przeciwdeszczowym.

ODPROWADZANIE DYMU PRZEZ KOMIN
Jest to odprowadzenie klasyczne przez istniejący komin. Jeśli komin jest zbyt obszerny, zaleca się zastosować redukcję z wkładu ceramicznego lub nierdzewnej stali o średnicy maksimum 150 mm, stosowanie uszczelnionej na wlocie i wylocie komina. Jeśli orurowanie jest instalowane w taki sposób, powinien być także zastosowany łącznik typu T z wziernikiem, szczególnie w części pionowej rury.

Konkluzja

Na świecie i w Europie obserwuje się wzrastające zainteresowanie ogrzewaniem urządzeniami opalanymi peletami. Zainteresowanie to wynika z praktycznego, ale i czysto ekonomicznego punktu widzenia. Jest również wynikiem odpowiednio kształtowanej w Europie polityki pozyskiwania energii ze źródeł alternatywnych. W myśl zaleceń unijnych, w Polsce do 2010 roku ma być już 7,5% (w Unii ma to być 12%) energii produkowanej ze źródeł odnawialnych, z czego 2÷3% stanowić ma energia z biomasy. Jest to długa i stabilna perspektywa.

W Polsce ciągle jest bardzo małe zużycie drewna na jednego mieszkańca2. Również słabe jest wyposażenie domów jednorodzinnych w urządzenia zużywające drewno opałowe. Dla porównania: we Francji około 45% rezydencji indywidualnych stosuje takie właśnie paliwo, tj. około 6 mln gospodarstw. U nas technika grzewcza oparta na surowcu drzewnym dopiero się rozwija, a jeśli mówimy o peletach – dopiero raczkuje.

Jednak biorąc pod uwagę wzrastającą wrażliwość społeczeństwa na sprawy ochrony środowiska, stan naszego rynku i jego chłonność oraz wzrastające zapotrzebowanie na komfort obsługi, należy stwierdzić, że w Polsce istnieją bardzo dobre warunki rozwojowe dla ogrzewania drewnem oraz peletami.

1 Przyjęta cena oddaje realny koszt drewna opałowego składowanego 2 lata.
2 W Polsce zużywa się 0,1 m3 drewna / sobę, podczas gdy w Finlandii 1 m3, w Niemczech 0,25 m3.

Mocne i słabe strony pieców na pelety

Zalety:
• komfort eksploatacji;
• łatwość obsługi i konserwacji;
• czystość w ogrzewanych pomieszczeniach;
• brak dymu i innych szkodliwych związków;
• łatwość magazynowania paliwa;
• znikome ilości popiołu;
• komfort ciepła (użytkownik decyduje i dostaje tyle ciepła, ile jest mu potrzebne);
• bardzo wysoka sprawność;
• można ogrzewać jedno i więcej pomieszczeń;
• wszechstronność zastosowania (od salonu, po domek letniskowy lub kawiarnię);
• możliwość podłączenia pieców z płaszczem wodnym do instalacji c.o.;
• dynamika zmian parametrów i modulowanie mocy cieplnej w trakcie pracy pieca;
• brak wpływu na istniejącą i funkcjonującą w mieszkaniu wentylację;
• duża szybkość nagrzewania pomieszczenia (nawiew);
• możliwość podłączenia termostatu w wybranym miejscu pomieszczenia;
• możliwość sterowania pilotem lub za pomocą SMS telefonu;
• możliwość programowania tygodniowego;
• możliwość stosowania paliw zastępczych (niektóre modele);
• możliwość stosowania w domkach o konstrukcji drewnianej;
• niezależność od tradycyjnego komina i jego przekroju;
• nie ma konieczności przygotowywania paliwa, tak jak do tradycyjnych kominków;
• mobilność (np. w czasie przeprowadzki można zabrać kominek ze sobą);
• wysoka stabilność cen ze względu na małą podatność cen surowca drzewnego na polityczne zawirowania w gospodarce lokalnej i światowej oraz cechę paliwa odnawialnego.

Niedogodności:
• relatywnie wysoki koszt urządzenia, zwłaszcza w kontekście wahań kursowych;
• relatywnie drogie paliwo w stosunku do drewna czy węgla;
• jedno źródło energii;
• konieczność zapewnienia dobrze przewietrzanego mieszkania lub instalacji poboru powietrza do spalania z zewnątrz ogrzewanego pomieszczenia;
• lekki szum pracujących elementów mechanicznych pieca (wentylatory, ślimacznica);
• kosztowny transport, gdy dostawca peletów znajduje się w odległości większej niż 100 km;
• posezonowy przegląd i konserwacja piecyka;
• konieczność posiadania oddzielnej przestrzeni na składowanie paliwa.

Od wielu lat na rynku europejskim oferowane są wolno stojące piece kominkowe, które opalane są granulatem drzewnym, inaczej peletami (w Polsce przyjmuje się nazwę pelety, z ang. pellets). Użytkownicy tych pieców cenią sobie komfort eksploatacji, przyjemne naturalne ciepło z pieca kominkowego oraz niskie koszty eksploatacji w porównaniu do ogrzewania olejowego, gazowego czy elektrycznego. Mają oni także świadomość wykorzystywania czystego i ekologicznego paliwa, a tym samym przyczyniania się do ochrony środowiska naturalnego.
Dlaczego więc Polacy nie mieliby w pełni uczestniczyć w takim właśnie rozwoju cywilizacyjnym? Poniższy artykuł ma na celu przybliżenie właśnie tej tematyki.

mgr inż. Wiesław Błasiak